Action on Peace Day in front of the War Museum, Athens
Kοινή δράση στις 22/9/2022 μπροστά στο Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα, όπου τιμήσαμε την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης 21/9 
με συγκλονιστικά ποιήματα και τραγούδια για την ειρήνη, και ένα εξαιρετικό έργο-έκπληξη από “Τα θρανία της Άνοιξης” / Παιδαγωγική Ομάδα «Το Σκασιαρχείο» ! 
https://www.facebook.com/events/2327731927391772
Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης: Ποιήματα για την Ειρήνη μπροστά στο Πολεμικό Μουσείο, Αθήνα
Αυτή την Πέμπτη, 22 Σεπτεμβρίου 2022, τιμούμε την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης (21/9) με μια συμβολική δράση με ποιήματα για την ειρήνη και σημαίες της ειρήνης μπροστά στο Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα στις 6μμ.
- Ζητάμε να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία με την πλήρη απόσυρση όλων των ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία.
- Ζητάμε να δίνεται άσυλο στους/στις πρόσφυγες του πολέμου και στους αντιρρησίες συνείδησης και λιποτάκτες από όλες τις πλευρές (Ρωσία, Λευκορωσία, Ουκρανία), και υποστηρίζουμε την σχετική κοινή ευρωπαϊκή έκκληση: https://www.ebco-beoc.org/node/534
- Ζητάμε ειρηνική επίλυση των διαφορών με εποικοδομητικό διάλογο και γόνιμες διαπραγματεύσεις, με ενεργό συμμετοχή των ειρηνιστικών και φεμινιστικών κινημάτων από όλες τις πλευρές.
Ο πόλεμος αυτός έχει ήδη στοιχίσει τη ζωή τόσων ανθρώπων, έχει προκαλέσει τεράστιο πόνο και μίσος, έχει προξενήσει προσφυγιά και οικολογική καταστροφή, έχει επαναφέρει δραματικά τον κίνδυνο των πυρηνικών, και έχει σπαταλήσει τόσα χρήματα για στρατιωτικούς σκοπούς εις βάρος των κοινωνικών δαπανών, της ίδιας της ζωής.
Φτάνει πια!
«ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ»
Εδώ «Τα θρανία της Άνοιξης»!
Ακούτε το ραδιόφωνο των παιδιών!
Παιδιά, μείνετε συντονισμένα!
Σήμερα παιδιά έχουμε μια εκπομπή για τον Πόλεμο και την Ειρήνη στον κόσμο. Μια εκπομπή βασισμένη στην εφημερίδα τοίχου των παιδιών της Δ1 τάξης του 35ου δημοτικού σχολείου Εξαρχείων. Επίσης βασισμένη και τον καραγκιόζη καθώς οι διάλογοι παίχτηκαν πίσω από τον μπερντέ με τον πόλεμο να είναι ο Βεληγκέκας και η Ειρήνη ο Μορφονιός. Πάμε λοιπόν!!!!
ΕΙΡΗΝΗ:
Εμείς είμαστε τα λουλουδάκια που φυτρώνουμε σ’ όλη την πλάση και μας μυρίζουν οι άνθρωποι. Και γινόμαστε και κολόνιες γιατί οι άνθρωποι βρωμίζουν. Και τους κάνουμε να μοσχοβολάνε. Πάμε σχολείο κι είμαστε τα Θρανία της Άνοιξης!
ΠΟΛΕΜΟΣ:
Εμείς θα κάνουμε πόλεμο να σας ξαπλώσουμε όλα κάτω!
ΕΙΡΗΝΗ:
Δεν χρειάζεται. Εμείς έχουμε το χειμώνα. Γι’ αυτό δεν θέλουμε τον πόλεμο.
ΠΟΛΕΜΟΣ:
Έχουμε 1000 βόμβες στην κοιλιά του αεροπλάνου να τις ρίξουμε κάτω στη γη!
ΕΙΡΗΝΗ:
Εμείς έχουμε 1000 εργάτες να βγάλουν το μπαρούτι και οι βόμβες να γίνουν άχρηστες.
ΠΟΛΕΜΟΣ:
Έχουμε 500 βιβλία για να διαβάσουν τα παιδιά τι ωραίος είναι ο πόλεμος.
ΕΙΡΗΝΗ:
Εμείς έχουμε ανακύκλωση. Θα τα πάμε στον κάδο και θα γίνουν βιβλία για τη φύση.
ΠΟΛΕΜΟΣ:
Εμείς έχουμε 1000 ρατσιστές έτοιμους να σκοτώσουν μαύρους ανθρώπους.
ΕΙΡΗΝΗ:
Εμείς έχουμε 1000 καλοκαίρια να κάνουμε μαύρους όλους τους ανθρώπους και να μπερδευτείτε!
ΠΟΛΕΜΟΣ:
Χάσαμε πάλι. Αλλά στην Ουκρανία νικά ο πόλεμος. Κάθε μέρα πεθαίνουν 100 παιδιά!
ΕΙΡΗΝΗ:
Τότε εμείς θα δώσουμε αγάπη σ’ όλους τους ανθρώπους να γεννιούνται κάθε μέρα 100 παιδιά!
ΠΟΛΕΜΟΣ:
Έχουμε κι άλλον πόλεμο στην Παλαιστίνη. Δεν μας νοιάζει. Κάθε μέρα βάζουμε στο λεωφορείο για τον Ουρανό 20 μεγάλους ανθρώπους και 5 μικρούς ανθρώπους.
ΕΙΡΗΝΗ:
Τότε θα γράφουμε στις εφημερίδες να σταματήσει ο πόλεμος. Και την εφημερίδα μας θα την διαβάζουν 20 μεγάλοι άνθρωποι και 5 μικροί.
ΠΟΛΕΜΟΣ:
Έχουμε και την Ελλάδα με το μέρος μας. Μας έστειλε για πρωινό στην Ουκρανία 40 τανκς!
ΕΙΡΗΝΗ:
Εμείς θα βάλουμε ζάχαρη στα τανκς. Και οι οδηγοί τους θα κάνουν παραβάσεις του Κ.Ο.Κ να τους πάρουν το δίπλωμα. Και θα αρνηθούν να γίνουν στρατιώτες. Λίγο δύσκολο να μας νικήσετε.
ΠΟΛΕΜΟΣ: Χάσαμε. Θα βάλουμε τα τανκς στο Πολεμικό Μουσείο για να θυμόμαστε αυτή τη μέρα. Για να συνεχίζεται η ιστορία με τα παιδιά μέσα κι έξω από το μουσείο!!!
‘Ήταν «Τα θρανία της Άνοιξης» παιδιά! Κι έξω από το Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας στις 22/9! Να διαμαρτυρηθούμε για τον πόλεμο.
Στο μικρόφωνο Ήταν ο Γιάννης, ο Σουχαίλ, ο Μαντέλα, η Σάρα, ο Χάφι και η Χούντα, 22 Σεπτεμβρίου 2022, Αθήνα – Πολεμικό Μουσείο – Εξάρχεια
«Τώρα…»
του Αργύρη Μαρνέρου
Αφήγηση: Μιχάλης Μαραγκάκης
Τώρα τελείωσε ο πόλεμος μας είπαν
Σπείρτε μέσα στα κράνη σας λουλούδια
Και μεις τους πιστέψαμε
Τώρα τελείωσε ο πόλεμος μας είπαν
Τα κανόνια θα τα κάνουμε τρακτέρ
Και μεις τους πιστέψαμε
Τώρα τελείωσε ο πόλεμος μας είπαν
Χτίστε τα σπίτια σας κάντε οικογένειες
Και μεις τους πιστέψαμε
Τώρα τελείωσε ο πόλεμος τους είπαμε
Κι αφήστε μας ήσυχους δίπλα
Στα λουλούδια τα τρακτέρ και τα παιδιά μας
Μα αυτοί δεν μας πίστεψαν.
«Προσευχή παιδιού»
του Μπέρτολτ Μπρεχτ
Αφήγηση: Όλγα Πατεράκη
Τα σπίτια δεν πρέπει να καίγονται.
Ο άνθρωπος τις βόμβες δεν πρέπει να γνωρίζει.
Η νύχτα πρέπει να είναι για τον ύπνο.
Η ζωή δεν πρέπει να είναι τιμωρία.
Οι μητέρες δεν πρέπει να κλαίνε.
Κανένας δεν πρέπει να αναγκάζεται να πάρει τη ζωή κάποιου.
Όλοι πρέπει να δημιουργούν.
Στην ειρήνη πρέπει κάποιος όλους να τους εμπιστεύεται.
Οι νέοι πρέπει να φτάνουν μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Αλλά και οι γέροι το ίδιο.
«Εφιάλτης»
του Ανδρέα Γιολάση
Αφήγηση: Ανδρέας Γιολάσης
Πετάχτηκε απότομα:
«Δεν είμαι πολυβόλο!»,
κι ιδρώτας έσταζε πηχτός
λες από το ταβάνι.
Η φρίκη, άγρια μέγγενη,
Τούσφιγγε το κρανίο,
Από τις κόγχες έρεαν
«γιατί;» πυρακτωμένα.
«Εγώ γεννήθηκα ψωμί,
ζυμώθηκα με λέξεις
και μακρινούς αστερισμούς
λουσμένους στην αγάπη.
Εγώ γεννήθηκα όνειρο,
μ’ ανάθρεψαν νεράιδες
με φθόγγους ανεπαίσθητους
και τρυφερές ορμόνες.
Εγώ μεγάλωσα κρασί
Ν’ αποζητώ τη λήθη,
χαρταετός στους ουρανούς,
πικρό παιδί της τύχης.»
Ύστερα κουλουριάστηκε
σα σκύλος στο κρεβάτι
κρατώντας την ανάσα του,
προσμένοντας να φέξει…
«Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου» (απόσπασμα)
του Μπέρτολτ Μπρεχτ
Αφήγηση: Νίκος Στεργίου
Στρατηγέ, το τανκ σου είναι δυνατό μηχάνημα.
Θερίζει δάση ολόκληρα, κι εκατοντάδες άντρες αφανίζει.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Χρειάζεται οδηγό.
Στρατηγέ, το βομβαρδιστικό σου είναι πολυδύναμο.
Πετάει πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο,
κι απ’ τον ελέφαντα σηκώνει βάρος πιο πολύ.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Χρειάζεται πιλότο.
Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ.
Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Ξέρει να σκέφτεται.
“If the world was…”
by Joana Raspall
Recited by Moïra Duplenne
If the world was written in pencil,
I could delete the letter that wants to hurt;
I could erase lies which goes without saying;
I would erase the envy that brings harm;
I would erase greatness of false merit…
But it is written in ink of bad color:
of the raw pain of war and pain
Who will want to write a new, fairer and cleaner world?
Maybe you and I will try it, very brave, letter by letter, from our corner…
«Ειρήνη»
του Γιάννη Ρίτσου
Αφήγηση: Γιάννης Χρυσοβέργης
Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.
Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ’ οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘σκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές που ‘καψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κ’ οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού το βράδι,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκίνητου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παράθυρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ’ ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που τα στάχυα γέρνουν τόνα στ’ άλλο λέγοντας: το φως το φως, το φως,
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο
είναι η ειρήνη.
Τότε που η μέρα που πέρασε
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδι
κ’ είναι μια κερδισμένη μέρα κ’ ένας δίκαιος ύπνος
τότε που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφέ μου — όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε
είναι η ειρήνη.
Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κ’ οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος
είναι η ειρήνη.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθειές αυλακιές σ’ όλη τη γης
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη. Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.
Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα
είναι η ειρήνη.
Αδέρφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.
Δόστε τα χέρια, αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.
«Ένα όνειρο»
του Ουκρανού τροβαδούρου Taras Shevchenko
Αφήγηση: Ευάγγελος Βλαχάκης
Σε κάθε άνθρωπο το πεπρωμένο του, το μονοπάτι του,
βρίσκεται μπροστά του.
Ο ένας χτίζει, ο άλλος γκρεμίζει.
Ένας, με άπληστα μάτια, κοιτάζει μακριά,
πέρα από τον ορίζοντα, αν υπάρχει ακόμα…
κάποια χώρα που μπορεί να κατακτήσει και να πάρει…
μαζί του στον τάφο του, που ο ίδιος ο συγγενής του ληστεύει…
με χαρτοπαιξία στο σπίτι του.
Κάποιος, που σκύβει στη γωνία, χτυπάει…
το μαχαίρι του ενάντια στον δικό του αδελφό,
και αυτός, ήσυχος και νηφάλιος, ευσεβής και θεοσεβούμενος,
θα σερνόταν σαν γατάκι, θα περίμενε…
μέχρι την ώρα που θα έχεις κάποιο πρόβλημα,
και μετά θα χώσει τα νύχια του βαθιά στο συκώτι σου –
Άσκοπο να ικετεύεις-
γιατί ούτε σύζυγος ούτε μωρά θα τον συγκινήσουν.
Ένας, γενναιόδωρος και πλούσιος,
χτίζει εκκλησίες παντού,
και αγαπάει τόσο πολύ την “πατρίδα”,
Τόσο βαθιά νοιάζεται γι’ αυτήν,
Και με τόση επιδεξιότητα αφαιρεί…
το αίμα του φτωχού σαν νερό!
Και οι αδελφοί, που παρακολουθούν,
τα μάτια τους ορθάνοιχτα από θαυμασμό…
…
Ψυχή μου! Ψυχή μου!
Γιατί δεν είσαι χαρούμενη;
Γιατί, φτωχή μου ψυχή, είσαι λυπημένη;
Γιατί κλαίς τόσο μάταια;
Γιατί λυπάσαι τόσο πολύ; “Μα δεν το βλέπεις;
Δεν ακούς πώς κλαίει ο κόσμος;
Κοίταξε, λοιπόν, και δες! Εν τω μεταξύ, θα πετάξω, τρέχοντας
Ψηλά, ψηλά, μέσα από τους γαλάζιους ουρανούς,
όπου δεν υπάρχουν κυβερνήτες, όπου δεν υπάρχει εκδίκηση,
Όπου δεν ακούγεται ούτε γέλιο ούτε δάκρυ των ανθρώπων.
«Ελπίδα»
του Yurii Sheliazhenko, Ουκρανού αντιρρησία συνείδησης, έγραψε το ποίημα αυτό την ημέρα της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία
Αφήγηση: Αλεξία Τσούνη
Δύστυχη γη,
όπου τα τραγούδια των πουλιών την άνοιξη
διακόπτονται
από τον βρυχηθμό του ιπτάμενου θανάτου.
Φτωχή καρδιά, μείνε ήρεμη
και να κελαηδάς με αγάπη και αλήθεια.
Τα δάκρυα και οι προσευχές σου
κάνουν τη νέα ζωή να ανθίσει.
Το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε:
“I Didn’t Raise My Son to Be a Soldier”, by Peerless Quartet, released in 1915. An American anti-war song that was influential within the pacifist movement that existed in the United States before it entered World War I.
Ten million soldiers to the war have gone,
Who may never return again.
Ten million mothers’ hearts must break
For the ones who died in vain.
Head bowed down in sorrow
In her lonely years,
I heard a mother murmur thru’ her tears:
I didn’t raise my boy to be a soldier,
I brought him up to be my pride and joy.
Who dares to place a musket on his shoulder,
To shoot some other mother’s darling boy?
Let nations arbitrate their future troubles,
It’s time to lay the sword and gun away.
There’d be no war today,
If mothers all would say,
“I didn’t raise my boy to be a soldier.”
What victory can cheer a mother’s heart,
When she looks at her blighted home?
What victory can bring her back
All she cared to call her own?
Let each mother answer
In the years to be,
Remember that my boy belongs to me!
Το δεύτερο τραγούδι που ακούσαμε:
“Masters of War”, by Bob Dylan, released in 1963. Dylan’s lyrics are a protest against the Cold War nuclear arms build-up of the early 1960s.
Come you masters of war
You that build the big guns
You that build the death planes
You that build all the bombs
You that hide behind walls
You that hide behind desks
I just want you to know
I can see through your masks
You that never done nothin’
But build to destroy
You play with my world
Like it’s your little toy
You put a gun in my hand
And you hide from my eyes
And you turn and run farther
When the fast bullets fly
Like Judas of old
You lie and deceive
A world war can be won
You want me to believe
But I see through your eyes
And I see through your brain
Like I see through the water
That runs down my drain
You fasten all the triggers
For the others to fire
Then you sit back and watch
When the death count gets higher
You hide in your mansion
While the young people’s blood
Flows out of their bodies
And is buried in the mud
You’ve thrown the worst fear
That can ever be hurled
Fear to bring children
Into the world
For threatening my baby
Unborn and unnamed
You ain’t worth the blood
That runs in your veins
How much do I know
To talk out of turn
You might say that I’m young
You might say I’m unlearned
But there’s one thing I know
Though I’m younger than you
That even Jesus would never
Forgive what you do
Let me ask you one question
Is your money that good?
Will it buy you forgiveness
Do you think that it could?
I think you will find
When your death takes its toll
All the money you made
Will never buy back your soul
And I hope that you die
And your death will come soon
I’ll follow your casket
By the pale afternoon
And I’ll watch while you’re lowered
Down to your deathbed
And I’ll stand over your grave ‘Til I’m sure that you’re dead.
Το τρίτο τραγούδι που ακούσαμε:
“Universal Soldier” is a song written and recorded by Canadian singer-songwriter Buffy Sainte-Marie. The song was originally released in 1964.
He’s five foot-two, and he’s six feet-four,
He fights with missiles and with spears.
He’s all of thirty-one, and he’s only seventeen,
He’s been a soldier for a thousand years.
He’a a Catholic, a Hindu, an Atheist, a Jain,
A Buddhist and a Baptist and a Jew.
And he knows he shouldn’t kill,
And he knows he always will,
Kill you for me my friend and me for you.
And he’s fighting for Canada,
He’s fighting for France,
He’s fighting for the USA,
And he’s fighting for the Russians,
And he’s fighting for Japan,
And he thinks we’ll put an end to war this way.
And he’s fighting for Democracy,
He’s fighting for the Reds,
He says it’s for the peace of all.
He’s the one who must decide,
Who’s to live and who’s to die,
And he never sees the writing on the wall.
But without him,
How would Hitler have condemned him at Labau?
Without him Caesar would have stood alone,
He’s the one who gives his body
As a weapon of the war,
And without him all this killing can’t go on.
He’s the Universal Soldier and he really is to blame,
His orders come from far away no more,
They come from here and there and you and me,
And brothers can’t you see,
This is not the way we put an end to war.
Το τέταρτο τραγούδι που ακούσαμε:
“What If They Gave A War And No One Came?”, Words and Music by Pat Boone, Released in 1967.
Can you imagine how surprised we’d be
If all the guns and cannons ceased to fire?
And can you visualize the world,
In which we all were moved by love and not desire?
Think above the world a minute
And of all the people in it,
And what if they gave a war and no one came?
I hear the sound of soldiers marching
And their footsteps lead us closer to the war.
But when they get to where they’re marching,
What if war just doesn’t live there any more?
Think above the world a minute
And of all the people in it,
And what if they gave a war and no one came?
You and I Might arrange it, If we try!
What if someone pushed the button,
But the missiles all just fizzled on the ground?
And if the generals barked the orders
But the privates all just laughed and stood around?
Think above the world a minute
And of all the people in it,
And what if they gave a war and no one came?
You and I Might arrange it, If we try!
What if hate became old-fashioned
And the prisons turned into Holiday Inns?
And if the sunlight was so blinding
That we couldn’t see the color of our skins?
Think above the world a minute
And of all the people in it,
And what if they gave a war and no one came?
And what if they gave a war, and no one came!